گزارش ها از درون دستگاه حاکمیت درکابل حاکی اند که رشتۀ بحث «پیمان استراتیژیک» با امریکا از نظرسیاسی وتبلیغاتی از دست حکومت افغانستان خارج شده و ایران درین مورد به عنوان یک طرف دعوا تصمیم های خود را هم به حکومت وهم به امریکا اعلام می کند. فشار تبلیغاتی مراجع استخباراتی ایران درکابل به حدی است که شبکه های رسانه یی وابسته به سپاه واطلاعات، اصحاب رسانه درافغانستان را به باد انتقاد گرفته اند.
دفتر ایرنا خبرگزاری رسمی ایران درکابل نوشت: رسانه های افغانستان بیشتر از آن که بخواهند به تبعات موضوع مهم کلیدی وسرنوشت ساز پایگاه های دایمی امریکا بپردازند، معطل جنجال های انتخاباتی شده اند.
آن ها سعی دارند تا به اختلافات میان کابل وواشنگتن را تا به آن جا دامن بزنند که آتش دیگری درافغانستان مشتعل شود که« منافع ملی ایران» تأمین شود. مطبوعات ایران از چند روز به این سو از قول«علمای اهل سنت» پیوسته گزارش می دهند که رابطه با«کفار» حرام است و پایگاه های امریکا خلاف اسلام است. معلوم نیست که چرا دقیقاً علمای اهل سنت به عنوان سپر علم می شوند؟ واضحاً منافقت های بی پرسان سیاسی ومطبوعاتی برای تخریب پروسۀ سیاسی درافغانستان جریان دارد. این گزارش ها با اخلاق مداری وامانت کاری ژورنالیزم درتضاد اند. معلوم نیست که علمای اهل سنت کی ها اند؟ مجامع عجیب وغریب ومعاش بگیران رنگارنگ درجامعه پدید آمده اند. هیچ کسی نیست مشخص کند که این علما ازکدام آدرس سخن می گویند وآیا منافقت نمایندگی های استخباراتی ایران تحت نام «خبرگزاری» چه گونه سازماندهی می شود.
درین تردیدی نیست که پایگاه های امریکا، برای کنترول کشورها ومیرغضب های منطقه تأسیس می شوند. درین مقطع، ایران هدف اصلی است. حکومت مسؤول درافغانستان حاکم نیست تا مرز میان منافع افغانستان و همسایه های متجاوز را مشخص کند. درست است که خط السیرمنافع شخصی خود را تعیین کرده اند؛اما حرص وآز شخصی، با منافع مردم افغانستان درتصادم است. خوشبختانه منافع حلقات آزمند که داروندار کشور را بین خود تقسیم کرده اند، با منافع بین المللی درتضاد قرارگرفته است؛ حال چه راضی باشند چه نباشند، ماشین مدیریت جهانی از قلمرو منافع شخصی شان می گذرد. حکومت ایران چه راضی باشد، چه نباشد، ماشین سیستم بین المللی به سوی شان نزدیک می شود. حرکت ازخاور میانه شروع شده است.
موج نارضایی مردم درسراسر افغانستان، این بار جولان دیگری خواهد داشت. در موجودیت قوای خارجی، کشورهای همسایه جرئت به میدان کشیدن مفرزه های جنگی خود را ندارند. همزمان با نزدیک شدن موج انقلاب ها، این مردم اند که به حرکت درمی آیند. مردم درافغانستان بلند می شوند. مردم ایران دروپیکر نظام وحشتناک حاکم برآن کشور را درهم می شکنند. حالا تبلیغات ضد امریکایی رژیم کابل از طریق رسانه های دولتی و همکاری مطبوعات ایرانی به جریان افتاده و روزتا روز دامنه می گیرد. رهبران حکومت افغانستان این نکته را سطحی پنداشته اند که ایران در روز بد، پناهگاهی برای آنان نیست. خواهید دید که برسر این حاکمیت با طالبان وارد معامله خواهد شد. چنان که درسال 1375 همین کار را کرده بودند اما طالبان تعهد شکستند. ( مراجعه کنید به کتاب ردپای فرعون)
ساخت پایگاه های امریکایی درافغانستان، یک مخالف عمده دارد: ایران.
گروه های متفرقه درداخل همه از روی غرایز نفع شخصی خویش درین باره سخن می گویند و ساعتی بعد یاد شان می رود که چه گفته اند. تصور کنید: اگرجامعه بین المللی نیروهای خود را از افغانستان بیرون ببرند، درکشوری که لبریزازاسلحه ودشمنی است، وهیچ کس به حق خود قانع نیست وکشورهای پاکستان وایران هم دریای آتش را به این قلمرو مسیر می دهند، چه قیامتی برپا خواهد شد؟ فقط برای ده سال حاکمیت گروه های تنظیمی وطالبان دردهه هفتاد نگاهی به عقب بیاندازید؛ جواب تلخ این سوال تلخ را می توانید دریابید. این درست است که درطی سال های اخیر، از برکت ضعف سیاسی، بی مسؤولیتی کشورهای خارجی و بلوغ یک مافیای ضدافغانستان، ایرانی ها درتمامی سطوح رخنه کرده ومثل خوره، بدنۀ مملکت را می خورند؛ اما تجربه ثابت کرده که افغانستان، همیشه مکان شکست های سیاسی آنان بوده است. خیلی پول خرج می کنند؛ اما با یک تکانۀ قوی ترسیاسی درکشور، بنیاد های شان متلاشی می شود.
سفیرامریکا کراکر 58 ساله دیروز درجلال آباد گفت:
ما درفکر ساختن پایگاه نظامی دایمی درافغانستان نیستیم؛ اما اشتباهاتی را که درگذشته درافغانستان مرتکب شده ایم نیز تکرار نخواهیم کرد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر