صدورخطراز ایران به افغانستان

رزاق مأمون- یازده اسد جمع بندی گزارش ها دربارۀ "ائتلاف القاعده" با ایران هشدار دهنده است. امواج قدرت گیری "سپاه" ممکن است از تهران به کابل سرایت کند. مداخله ایران درافغانستان گروه های ملیشیایی را دوباره به جان هم می اندازد. ایران صحنۀ افغانستان را به حیث میدان برون مرزی جنگ با امریکا تعیین کرده و سعی دارد گروه های ملیشیایی ریزرفی خود را درصورت جنگ با امریکا، تحت رهبری شبکۀ تروریستی القاعده درآورد. رهبران آن ها قبلا گفته اند که برای مقابله با غرب، جنگ را درخارج از مرزها سازماندهی خواهند کرد. این گزارش ها را نباید شوخی تلقی کرد. توضیح مبارزۀ قدرت درکابل وتهران این است که همزمان با بدتر شدن وضع درایران، دست آورد های دموکراتیک درافغانستان با چالش جناح های قدرت که از سوی ایران حمایت می شوند، مواجه خواهد شد. فقروگرانی درحال افزایش است و طالبان به حربۀ ترور حریفان خویش روی آورده اند. تاکتیک جدید طالبان، مهره های دست اول، دوم وسوم درحکومت افغانستان را به وحشت انداخته و آنان را پراکنده وبی نظم کرده است. موازی با تشدید حملات طالبان بالای رهبران نظامی ورهبران "تنظیم ها" زمینه به مداخلۀ ایران بیشترمساعد می شود. ایران برای پیشبرد رقابت منطقه ای با پاکستان وغرب، از حلقات متحد خویش به وسیله پول واسلحه حمایت خواهد کرد.  چرخۀ تحولات ایران ومنطقه سریع ترشده است. مقامات ایران آزادی های رسانه ای و مدنی را درایران خاموش کرده اند؛ اما ازآزادی مطبوعات درافغانستان به نفع خویش علیه امریکا استفاده می کنند. صدورخطر به افغانستان دردستورکار ایران است وبرای آن که جوجنگ وتقابل تشدید شود، سعی دارد شرکای خود درافغانستان برچیدن بساط دموکراسی وآزادی های مدنی تشویق کند. بعد از کودتای انتخاباتی در ایران، که احمدی نژاد دوباره درقدرت ابقا شد، تمامی احزاب ونهاد های روشنفکری منحل اعلام شده وحداکثر معترضان ورهبران این احزاب به شمول ده ها خبرنگار، شخصیت های سیاسی و نویسندگان ایرانی عقب میله های زندان رفته اند. با آن هم مقاومت اپوزیسیون درایران ریشه دار وآگاهانهاست. مخالفان نظامی حکومت کابل نیز ازپاکستان می آیند که جزتفنگ وکشتارچیزی نمی شناسند؛ اما حکومت کابل یک جانبه به سوی آنان دست برادری دراز کرده است. احزاب ونهاد های روشنفکری منتقد وضع موجود، فاقد جایگاه وانسجام اندو درصورتی که وضع تغییر کند، متواری وتبعید می شوند. به همین سبب، تأثیرگیری منفی از ایران گسترده تر وعمیق تر است. نظامیان "سپاه" بال های احمدی نژاد را که برای نمایش قدرت دربرابر"سپاه" دست به دامن " امام زمان" شده است، می گیرندو این روایت را به دهان جادوگران تبلیغی خویش می گذارند که آیت الله خامنه ای، خود معاون "امام زمان" است. بدین ترتیب خامنه ای را برای حفظ قدرت به گروگان گرفته اند. سپاه درنقش "حزب نظامی" حاکم برایران درسرکوب میلیون ها معترض و ایرانیانی که زیرخط فقر روز افزون والیگارشی مالی سپاه زمینگیر شده اند، به طورمستقیم دست دارد. گرفتن شاهرگ اقتصادی ایران از سوی نظامیان، یک نکته را تصریح می کند کهتوفان انقلابات لیبیا، یمن، مصر وسوریه به سوی ایران نزدیک شدنی است. رژیم آمادۀ جنگ تمام عیار با مردم خود می شود وبرای حفظ متحدان خود درافغانستان به هرگونه اقدامی دست می زند.  سرکوب درایران، پس ازین به طرز وحشتناکی دامنه خواهد گرفت. تأثیرات حکومت نظامی ایران را بدون شک در افغانستان خواهیم دید. نظامیان حاکم برایران همان طوری که برای متحد دکتاتورخویش درسوریه خط ونشان درست می کنند وصدها معترض سوری را با اسلحه وگازهای ساخت ایران از زندگی ساقط می کنند، دیر یا زود، با بدتر شدن وضع درافغانستان، همان دستورالعمل را به متحدان افغان خوش انتقال می دهند. اگرمتحدان بین المللی افغانستان زمان را بیش ازین از دست بدهند، اسلحه و پول ایران، دموکراسی نوپا و فرصت های موجود برای نظام سازی درافغانستان را از بین می برد. همان طوری که قبلا گفته ام، گروه های نظامی شامل دولت کابل، درصورتی که درمبارزه برای بقا درقدرت از سوی طالبان درتنگنا قراربگیرند، به کمک نظامیان ایران، علیه دموکراسی ودست آورد های ده ساله کودتا خواهند کرد. نظام سیاسی درافغانستان پس از ده سال باردیگر با خطر جنگ و درگیری های خانه به خانه رو به رو خواهد شد.  اظهارات اخیرسفیرایران درکابل نشان داد که آن کشور سرنوشت افغانستان را به خاطر"منافع ملی ایران" به قمارگذاشته است. ارتش ملی افغان توان کنترول بروضعیت را نخواهد داشت ومانند روزهای اول پیروزی گروه های مجاهدین درسال 1371 به نفع جناح های قومی وسیاسی متلاشی خواهد شد. اگراین بارجامعۀ بین المللی درافغانستان اشتباه کند، چنین اشتباهی دیگرهرگز جبران نخواهد شد.